Het klimaatplan dat Barosso vorige week op tafel legde is er een om u tegen te zeggen, maar dan misschien wel met een wat bittere smaak in de mond. Er staan toch wel wat doelstellingen in die zeer moeilijk te vervolledigen zijn. Zo is het maar de vraag of België tegen 2020 13% hernieuwbare energie zal produceren en of we onze Co²uitstoot zullen kunnen reduceren met zo’n 15%. Het lijkt er steeds meer op dat de Europese Commissie geen rekening heeft gehouden met tal van factoren.
Vooreerst kunnen we het hebben over de omschakeling van bepaalde systemen die energie produceren. Een termijn van 12 jaar om 1/8 van deze systemen om te schakelen is wat enthousiast. Windmolenparken en zonnepanelen groeien immers niet op een, twee, drie uit de grond, daar gaat tijd over. Dat deze doelstellingen bindend zijn kan dus grote consequenties hebben voor de energiemarkt. Electrabel wordt weer tal van redenen aangereikt om zijn prijzen op te trekken.
Ten tweede is er nog nergens een mentaliteit te ontleden bij de Europese burgers die als fundament kan dienen voor dit klimaatplan. Ja, natuurlijk was er Al Gore en de grote mediahype rond het klimaatprobleem. Maar dat betekent nog niet dat Jan met de pet weet wat hij moet doen om zijn persoonlijke Co² uitstoot te gaan beperken. Laat staan dat deze nog weet wat Al Gore nu juist te vertellen had. Neen, dit plan komt er veel te vroeg en is veel te enthousiast. Het zal negatief onthaald worden, en dat is jammer want ecologie zou geen negatief verhaal moeten zijn.
En dan is er nog de grote kostprijs; 2,2 tot 3 miljard euro zal dit klimaatplan naar schatting de Belgische belastingsbetalers per jaar kosten. Moet een oplossing van het klimaatprobleem eigenlijk wel geld kosten, dat is maar de vraag. Enkele artikels eerder legde ik de nadruk op het feit dat ik enkele processen zie, in bedrijven, op de markten en op individueel niveau, die rekening gaan houden met ecologische aspecten. Die processen zijn zeer geleidelijk en kosten veelal weinig geld aangezien ze vertrekken vanuit de intentie van individuen. Energie besparen komt immers aan het einde goedkoper uit. Maar daar zit hem natuurlijk het probleem: het klimaatplan vertrekt niet van individuen, laat staan bedrijven, maar resoluut van staten en politieke organen. Het gaat ons allemaal veel geld kosten zonder dat we daarin veel inspraak hebben of zelf veel verantwoordelijkheid kunnen nemen. En dat allemaal terwijl we de kosten van de vergrijzing nog eens op ons gaan moeten nemen.
Een laatste opmerking situeert zich rond de stimulerende factoren. Ik stel vast dat vele van de Europese richtlijnen met betrekking tot het milieu een cijfer naar voor schuiven die bindend is. Laat landen toch eens zelf kiezen welke inspanningen ze willen doen, en stimuleer landen in plaats van hen bindende regels op te leggen. Tien procent is immers misschien wel haalbaar voor België zonder grote kosten maar 13% niet.
Barroso, je had wat meer tijd moeten besteden aan je klimaatplan want nu zullen de consequenties niet mals zijn, en de vraag is maar of het klimaatprobleem op deze manier moet woren aangepakt.
Noot: de bouwsector maakt zonet bekend dat indien zij de doelstellingen willen halen, ze vanaf nu enkel nog maar passieve huizen gaan mogen bouwen. Onmogelijk dus en dat onderschrijft nog maar eens dat het klimaatplan niet vertrekt vanuit de realiteit, maar een utopische situatie nastreeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten