120 Jaar na de Belgica-expeditie van Baron de Gerlache neemt België een nieuwe historische stap in het poolavontuur. Met de expeditie van Dixie Dansercoer op het programma en het Princess Elisabeth poolstation in aanbouw, breekt een nieuw tijdperk aan waarin België het voortouw wil nemen.
Omdat Antarctica toch wel een gesloten continent is en daarom voor veel Belgen enkel gekend is vanuit de media, willen het International Polar Foundation en de federale regering het witte continent dichter bij de mensen brengen. Daarom kan vanaf nu iedereen op expeditie, en dat in het gloednieuwe Antarctica-paviljoen op de Antwerpse Linkeroever.
Het paviljoen, dat wordt gekenmerkt door zijn indrukwekkende 50 meter hoge structuur, herbergt een heus Antarctica-panorama dat bestaat uit real-time projecties vanuit het Princess Elisabeth poolstation. Zo begeeft de bezoeker zich in een bijna realistisch ijslandschap waarin hij kan wegdromen van de prachtige omgeving en de uitzonderlijke sterrenhemel die Antarctica kenmerkt. De Zuidpool bezit een eigen specifieke biotoop (6 maanden dag, 6 maanden nacht) waardoor het panorama een ervaring is die u niet mag missen!
De maquette van het paviljoen
De onbereikbare droomwereld van Antarctica komt tijdens de langdurige reis van Gerlache en Dansercoer steeds dichterbij. Tijdens het reizen kunnen ze enkel vol spanning dromen over wat komen zal, ze pinnen zich vast op gekende beelden en foto’s van Antarctica om hun droomwereld tot leven te wekken. Deze beelden zijn echter slechts een klein spectrum van de vele ervaringen die op ze afkomen eens ze werkelijk op de ijsvlakte staan. De kou, de geur, het geluid… zijn belangrijke aspecten die Antarctica maakt tot wat het is, maar die erg moeilijk vast te leggen zijn.
Het Antarctica- Panorama belicht één van de vele ervaringen nl. het zicht. Op die manier wordt de spanning gewekt en wordt de droom van een onbereikbare wereld enkel opgewekt.
Binnenzicht van het panorama
De opvallende structuur van het paviljoen werd opgebouwd vanuit de theorie van tensegrity. Binnen architecturale toepassingen is tensegrity een relatief nieuw begrip; het is een structureel systeem waarin drukelementen en trekelementen verbonden worden in een systeem op zo’n manier dat continue trek ontstaat. In het Antarcticapaviljoen vormen grote aluminium drukstaven samen met staalkabels, onder continue trek, een dodecaëder. Deze ruimtelijke figuur, bestaande uit drie en vijfvlakken is tot op een zeker niveau zelfstabiel. Het geheel wordt echter nog stabieler door de centrale bol die fungeert als drukelement en zo de kabels, waarmee het aan de buitenste structuur is verbonden, onder trek zet. Het paviljoen is zo vernieuwend omdat belasting in de bol geen spanning in één of in enkele punten veroorzaakt; maar door de gehele structuur wordt verdeeld en opgevangen. De tensegrity van het Antarcticapaviljoen is de grootste die ooit werd gebouwd en daardoor op zich al een attractie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten